viernes, 28 de agosto de 2015

Tiempo

Revisando unas fotos para poner aquí en el blog me doy cuenta de la cantidad de gente que ya no está a mi lado... Personas con las que ensayaba, compartía momentos, que formaba parte de mi vida... gente que se ha ido para siempre o cuyos caminos han ido por otros derroteros y ya no están cerca, y de las que apenas sé nada...
- La vida es curiosa. Dura e incontrolable.. la vida es...
- Pesado!!!
Me giro y a mi lado está Lolo.
- Cuando te pones a pensar en filosofadas voçé e muito pesado e triste....
- Ya...-le digo. Pero tu me quieres igual.
Y Lolo haciendo como que no me escucha se va y me deja con mis pensamientos sobre la vida....

Ah...y es viernes!! asi que feliz fin de semana!!


Paseo



Hoy como todos los días Lolo y yo hemos ido a caminar al monte. Yo hubiera preferido quedarme en casa, sentado placidamente en el sofá. Pero Lolo sugirió insistentemente que salieramos a caminar.
- Voçé precisa facer exercicio- me dijo mirandome la incipiente barriga que poseo. Me sigue sorprendiendo que después de tanto tiempo conmigo Lolo aún mantenga ese pronunciado acento portugués.Nunca le digo nada, es una de las muchas partes de él que me encantan.
Así que... ánimo y a caminar!
Durante el trayecto bajo un sol abrasador (a Lolo le da igual el tiempo climático) los dos caminamos cada cual a su ritmo; yo pausadamente acorde con mis sudores y el a toda velocidad acorde con su lengua toda fuera de la boca cual filete de ternera.
Aprovecho este paseo para pensar en los ensayos de teatro que esta semana comienzan. Llevo mucho tiempo sin ensayar y no se si conseguiré crear el personaje tal y como lo hacía hace meses, dudo de si lograré acordarme de todo el texto y la intensidad que ncesita en su interpretación... Lolo me ve pensativo y se acerca a preguntarme que me atormenta.
- La obra. Los ensayos.- le explico.
- Ooohh...- aúlla. Voçé nao debe preocuparse. Tudo sairá bem.- me dice.
-Tu crees?
- Claro. E se nao sae bem...nao há problema. Pelo menos o intentaches. Esforzacheste para conseguilo. Iso é o importante. Mentras um está a perseguilo seus sonhos tem algo bonito e apaixoante que façer... Eu sonho con cazar un xabarim...máis...algumha vez vim un? Nao!! e aqui sigo...buscandoo....e mentres o busco disfruto do caminho...disfruto da búsqueda...disfruto da túa compañía....disfruto dos gatos que vexo pelos muros....eu disfruto das pequenas coisas mentras nao atopo as grandes...!!
Y dicho esto se lanzó a la carrera a ver si pillaba un pájaro.





Fotos..

Os había prometido unas fotos hace unos días sobre mis obras de teatro...asi que .... aquí las teneis!!
tachaaaaannn!!!... (redoble de tambores!). Son unas fotos realizadas en A Casa da Xuventude del estreno y otra funció posterior de " Non, nunca, nada baleiro".


 


jueves, 20 de agosto de 2015

Lina...

Hoy se ha ido Lina Morgan. La cómica y actriz madrileña ha dejado este mundo. No sé a vosotros y a vosotras pero a mi Lina Morgan me ha echo reir infinidad de veces viendola actuar en esas obras de teatro que echaban en la uno por Navidad... Y por eso me da pena que se haya ido. Porque ahora que lo pienso... que alguien te haga reir en estos tiempos...con la que está cayendo... pues es de agradecer!
Asi que, muchas gracias Lina!!. Fue un placer!. Allá donde estés seguro estas siendo muy bien recibida...!
Hasta siempre...

Sorpresas...

...te da la vida, la vida te da sorpresas... o algo así decía una canción si no recuerdo mal...
Pues en eso estaba pensando yo, en los giros y cabriolas que da la vida mientras escribía el discurso para una boda... ( si, para una boda. Es una larga historia que ya contaré en otro post... si llego allá!).
En fin...que con esta historia del teatro mi vida ha tenido más de una sorpresa y me apetecía ponerlo en este blog para gozo y algaravía todos mis lectores (cri, cri, cri.... ).

No recuerdo muy bien por donde iba mi relación con el teatro pero creo que había quedado en el taller de Ana Montero en A Casa da Xuventude. Un taller que duró dos años y en los que durante ese segundo curso montamos una obra llamada "Non, nunca, nada, baleiro". Un montaje muy interesante, una propuesta bastante arriesgada para un grupo de jovenzuelos que apenas empezaban en el teatro.( Para la próxima sesión os dejo fotos y demás recuerdos gráficos.)
Después de ese año... estamos hablando del... 2000? El grupo por desgracia se disolvió y los más teatreros caímos en el aula de teatro de la Universidad de
Vigo donde de la mano de Fina Calleja, Sabela Gago y Elena Seijo montamos una pieza basada en todo un clásico de la literatura universal... Fuenteovejuna!!! (Ni más, ni menos...), otro montaje que por cierto no se si tiene fotos...tendré que buscar...

Y mientras busco fotos por los baúles de mis recuerdos... os dejo una recomendación. Es un blog. Pero no es un blog cualquiera. Es....www.nomelibro.com. (en Facebook nomelibronilointento). Un blog la mar de interesante que escribe una mujer (más interesante y apasionate todavía, llamada Susana). En el blog Susana escribe y los demás leemos y gozamos con sus palabras. Ahora está con una campaña muy interesante de animación a la lectura; porque chicos y chicas, leer...es salud! asi que buscar literatura allá donde vayais...y disfrutar con ella!!
Yo os dejo las últimas cositas que he encontrado por esos mundos de Dios relacionados con la  literatura impresa.

jueves, 13 de agosto de 2015

Explicación...

Estaba yo ahora pensando ( que menudas horas de pensar...son casi las doce de la noche y en la tele hay mucha chorrada de esa que te ayuda a caer en brazos del bueno de Morfeo. Si dejara de pensamientos y durmiera... En fin...) que me puse a escribir este blog pero no expliquè en ningún momento su título. Chespir..?? En serio? De qué va eso? Qué significa ? Pues chespir son dos cosas; es una forma graciosa de llamar a don William Shakespeare, y por otro lado es el nombre que le he puesto a mi grupito de teatro, a una asociación cultural que formè hace un par de años con un grupito de gente que fueron alumnos y alumnas de Esther Movilla cuando esta se fue a Madrid. Pues eso, que  empecé yo siendo alumno de teatro y siendo dirigido en montajes y ahora soy yo quien imparte taller y dirige montajes! ( oh! Albricias!)
Fotos de estos montajes..?, información sobre ellos?... Claro que sí! ...en próximos PostScript...
Buenas noches a todo el mundo...
Que descanséis...

viernes, 7 de agosto de 2015

Tiempo...

Ahora que estoy a vueltas con esto del blog me he parado a pensar.
A pensar en mi vida y el teatro.
Y me he dado cuenta de que he pasado muchisisisisimo tiempo de mi vida haciendo dos cosas: ensayando y contando cuentos a niños y niñas (que por otra parte es mi profesión , lo que me da de comer , me paga las facturas y hace que el señor Montoro me considere un españolito decente). En fin....  que si me paro a calcular, me he tirado gran parte de mi vida ensayando montajes que luego a la hora de la verdad no han sido representados ni la mitad de horas que ensayados...y en cuanto a los cuentos... ni el flautista de Hamelín pasó tantas horas rodeado de crios curiosos a los cuales había que entretener contando historias sobre niños que van de excursión, princesas que quieren dejar de serlo o vacas insomnes.... y kilómetros!! anda que no he dado vueltas por Galicia adelante con esto del teatro y los cuentos... en fin...
Os dejo unas fotos ( si es que hay alguien al otro lado de este blog. Que lo dudo bastante...) del lugar donde he pasado gran parte de mi vida ensayando (y todavía ensayo...) A CASA DA XUVENTUDE.


Y también os dejo fotos mías contando cuentos estos últimos años...
Mañana (o pasado) más y mejor...















Lolo

Lolo es un perro.
 Un perro cualquiera.
 Un chucho. Un chucho cualquiera. Lolo es uno de esos miles de mestizos que vagabundean por las calles y a quien nadie quiere. Lolo en algún momento de su vida fue así. Un cachorro hijo de nadie que apareció abandonado en medio de "nosesabedonde" hace un par de años. Pero ahora está aqui. Conmigo.
Y a lo largo de todos estos meses Lolo me ha enseñado algunas cosas y me ha demostrado otras. Con este chucho a mi lado las palabras "éxito" o "triunfo" empezaron a ser relativas... poco importantes.... dejaron de ser ese punto en el horizonte al que parece que todos y todas debemos de dirigir nuestros pasos. Y es que a Lolo se la pela el triunfo. Por lo menos el mío. Se la pela mis éxitos y mis triunfos. Y también mis fracasos, para que os voy a engañar....
Y es que Lolo me quiere a pesar de todo eso. Lolo me abraza, me lame, me adora y me sigue aunque mi vida de puro asco, aunque nunca gane un premio, aunque mis estrenos sean un fracaso, aunque mis éxitos teatrales brillen por su ausencia. Lolo me quiere y punto.
Y cuando llego a casa le da igual si vengo de un buen ensayo, de una mala función o de interpretar en cine en papel de mi vida. Le da igual. Se la trae floja. El simplemente se alegra de que yo esté alli, con él.
Y cuando uno llega a casa pensando que" vaya mierda de vida, esto no hay quien lo aguante, todo da asco..." y se encuentra a este saco de pelos dando botes de alegría a tu alrededor sin importarle si el día te ha tratado bien o mal... no puedes dejar de pensar : "Es cierto, no era para tanto. Lo importante es que hemos llegado hasta aqui vivos. Celebremoslo."
Y supongo que eso es el éxito. Si es que existe...